ഇന്ത്യയിലെ ഭാഷാപരമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ: ഭാഷാ വൈവിധ്യവും രാഷ്ട്രീയവും

✍ Unni Thalakkasseri

ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിലെ ഭാഷാപരമായ വൈവിധ്യം, കാലാകാലങ്ങളിൽ ശക്തമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾക്ക് കാരണമായിട്ടുണ്ട്. ദേശീയ ഭാഷാ നയങ്ങളും പ്രാദേശിക ഭാഷാ അവകാശങ്ങളും തമ്മിലുള്ള സംഘർഷങ്ങളാണ് പലപ്പോഴും ഇത്തരം പ്രക്ഷോഭങ്ങൾക്ക് വഴിതെളിച്ചത്. എന്നാൽ, തദ്ദേശീയമായ ഭാഷകൾ പഠിക്കുന്നതിനോടൊപ്പം മറ്റ് ഭാഷകളും കൂടി പഠിക്കുന്നത് മറ്റ് പ്രദേശങ്ങളുമായി ഒരു വ്യക്തിയെ അടുപ്പിക്കാനും തങ്ങളുടെ ആശയങ്ങൾ മറ്റുള്ളവരോട് പറഞ്ഞൂ പ്രതിഫലിപ്പിക്കാനും കഴിയും. താഴെ പറയുന്ന ഒരു സമരത്തിലും ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷ മാതൃഭാഷക്കൊപ്പം പഠിപ്പിക്കുന്നതിനെ എതിർത്തിട്ടില്ല എന്നത് ആശ്ചര്യജനകമാണ്. പ്രാദേശിക രാഷ്ട്രീയകക്ഷികൾ, പ്രത്യേകിച്ച് ദ്രാവിഡ രാഷ്ട്രീയ കക്ഷികൾ ഭാഷാ രാഷ്ട്രീയം തങ്ങളുടെ വോട്ട് ബാങ്ക് ആക്കാൻ കാലങ്ങളായി പ്രവർത്തിച്ചു വരുന്നതിനെ കുറിച്ചും , ഭാഷാ , പ്രാദേശിക വാദങ്ങൾ രാജ്യത്തെ വിഘടിപ്പിക്കുന്നു എന്നതിനെ ഉൾക്കൊണ്ട് കൊണ്ടും ,  എന്നാൽ പ്രാദേശിക ഭാഷകളും , സംസ്കാരങ്ങളും നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് പോകുക എന്നത് നാനാത്വത്തെ അംഗീകരിക്കൽ ആണെന്നും ഉൾക്കൊണ്ട് കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് പോയാൽ നമ്മുടെ രാജ്യത്തിൻറെ വൈവിധ്യത്തെ കൂടുതൽ അംഗീകരിക്കാനും ആസ്വദിക്കാനും കഴിയും.  

തമിഴ്നാട്ടിലെ ഹിന്ദി വിരുദ്ധ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ:

തമിഴ്നാട്ടിൽ ഹിന്ദി അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതിനെതിരായ പ്രതിഷേധങ്ങൾക്ക് ദീർഘമായ ചരിത്രമുണ്ട്. 1937-ലും 1947-50-ലും സ്കൂളുകളിൽ ഹിന്ദി നിർബന്ധമാക്കാനുള്ള നീക്കത്തിനെതിരെ ശക്തമായ പ്രതിഷേധങ്ങൾ ഉയർന്നു. 1965-ൽ കേന്ദ്ര സർക്കാർ ഔദ്യോഗിക ഭാഷാ നിയമം പാസാക്കിയപ്പോഴും 1967-68-ൽ ത്രിഭാഷാ നയം നടപ്പാക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോഴും തമിഴ്നാട്ടിൽ വലിയ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ അരങ്ങേറി. ഈ പ്രക്ഷോഭങ്ങളുടെ ഫലമായി ഹിന്ദിക്കൊപ്പം ഇംഗ്ലീഷും ഇന്ത്യയുടെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി നിലനിർത്തുകയും തമിഴ്നാട്ടിലെ സ്കൂളുകളിൽ ദ്വിഭാഷാ നയം തുടരുകയും ചെയ്തു. ഭാഷാ രാഷ്ട്രീയം തങ്ങളുടെ വോട്ട് ബാങ്ക് ആക്കാൻ ദ്രാവിഡ രാഷ്ട്രീയകക്ഷികൾ കാലങ്ങളായി ശ്രമിക്കുന്നു.

കർണാടകയിലെ കന്നഡ ഭാഷാ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ (ഗോഗോക് പ്രക്ഷോഭം):

സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരം ഭാഷാടിസ്ഥാനത്തിൽ സംസ്ഥാനങ്ങൾ രൂപീകരിച്ചപ്പോൾ കർണാടകത്തിൽ ത്രിഭാഷാ നയം നടപ്പാക്കുകയും സംസ്കൃതത്തിന് പ്രാധാന്യം നൽകുകയും ചെയ്തു. ഇതിനെതിരെ ഉയർന്ന എതിർപ്പിനെത്തുടർന്ന്, 1981-ൽ വി.കെ. ഗോഗോക്കിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള കമ്മിറ്റി കന്നഡയെ പ്രാഥമിക ഭാഷയാക്കണമെന്ന് ശുപാർശ ചെയ്തു. എന്നാൽ, ഈ ശുപാർശകൾ നടപ്പാക്കുന്നതിൽ സർക്കാർ വൈമുഖ്യം കാണിച്ചു. തുടർന്ന്, സാഹിത്യകാരന്മാരും സാംസ്കാരിക പ്രവർത്തകരും ഡോ. രാജ്കുമാറിനെപ്പോലുള്ള പ്രമുഖ വ്യക്തികളും രംഗത്തുവന്നതോടെ പ്രക്ഷോഭം ശക്തമായി. കന്നഡയെ ഒന്നാം ഭാഷയാക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് നടന്ന പ്രക്ഷോഭത്തിൽ നിരവധി പേർക്ക് ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ടു. ഒടുവിൽ 1982-ൽ സർക്കാർ കന്നഡയെ പ്രാഥമിക ഭാഷയായി അംഗീകരിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, ഭാഷാ ന്യൂനപക്ഷങ്ങളും സ്വകാര്യ വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളും കോടതിയെ സമീപിച്ചു. 1990-കളിൽ സുപ്രീം കോടതി ഇടപെട്ട് ഹൈസ്കൂൾ തലത്തിൽ മൂന്ന് ഭാഷകളിൽ ഒന്നായി കന്നഡ തിരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള അവസരം നൽകി. കൂടാതെ, കർണാടകത്തിലെ തൊഴിലവസരങ്ങളിൽ കന്നഡിഗർക്ക് മുൻഗണന നൽകണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് സരോജിനി മഹിഷി റിപ്പോർട്ടിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ ഇന്നും പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട്. ബെംഗളൂരു മെട്രോയിലും ഹിന്ദി അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതിനെതിരെയും ഹിന്ദി ദിവസ് ആഘോഷിക്കുന്നതിനെതിരെയും 2017-ലും 2019-ലും പ്രതിഷേധങ്ങൾ നടന്നു.

ഗോവയിലെ കൊങ്കണി ഭാഷാ സമരം:

ഗോവയിൽ കൊങ്കണി ഭാഷയെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി അംഗീകരിക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് ശക്തമായ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ നടന്നു. പോർച്ചുഗീസ് ഭരണകാലത്തും സ്വാതന്ത്ര്യാനന്തരവും കൊങ്കണിക്ക് അർഹമായ പരിഗണന ലഭിച്ചില്ല. 1967-ൽ ഗോവ മഹാരാഷ്ട്രയിൽ ലയിപ്പിക്കാനുള്ള നീക്കം പരാജയപ്പെട്ടതിനുശേഷം 1970-ൽ കൊങ്കണിയെ മറാഠിക്കൊപ്പം ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി അംഗീകരിച്ചു. എന്നാൽ, സ്കൂളുകളിൽ മറാഠി നിർബന്ധിത വിഷയമാക്കിയതിനെതിരെ 1986-ൽ വലിയ പ്രക്ഷോഭം നടന്നു. ഒടുവിൽ 1987-ൽ കൊങ്കണിക്ക് ഏക ഔദ്യോഗിക ഭാഷാ പദവി ലഭിച്ചു.

ജാർഖണ്ഡിലെ ഭാഷാ സമരം:

ജാർഖണ്ഡിലെ ധൻബാദ്, ബൊക്കാറോ ജില്ലകളിൽ ഭോജ്പുരി, മഗാഹി ഭാഷകളെ പ്രാദേശിക ഭാഷകളായി അംഗീകരിച്ചതിനെതിരെ ശക്തമായ പ്രതിഷേധങ്ങൾ നടന്നു. ഈ നീക്കം തങ്ങളുടെ തൊഴിലവസരങ്ങളെ ബാധിക്കുമെന്ന് പ്രദേശവാസികൾ ഭയപ്പെട്ടു. തുടർന്ന്, 2022-ൽ സർക്കാർ ഈ വിജ്ഞാപനം പിൻവലിച്ചു.

പശ്ചിമ ബംഗാളിലെ ഹിന്ദി വിരുദ്ധ പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ:

ബംഗാളി ഭാഷാ സംരക്ഷണത്തിനായി പശ്ചിമ ബംഗാളിൽ 'അമർ ബംഗാളി', 'ബംഗ്ലാ പോക്കോ' തുടങ്ങിയ സംഘടനകൾ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. ഹിന്ദി അടിച്ചേൽപ്പിക്കുന്നതിനെതിരെ ഇവർ ശക്തമായ പ്രതിഷേധങ്ങൾ സംഘടിപ്പിച്ചു. ഇതിന്റെ ഫലമായി സർക്കാർ ജോലി പരീക്ഷകളിൽ ബംഗാളി ഭാഷക്ക് പ്രാധാന്യം നൽകുകയും മെട്രോ റെയിൽ കാർഡുകളിൽ ബംഗാളി ഭാഷ ഉൾപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.

ഭാഷാ വൈവിധ്യത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം:

ഭാഷാപരമായ വൈവിധ്യം സംരക്ഷിക്കേണ്ടത് സാംസ്കാരികവും ബൗദ്ധികവുമായ വളർച്ചക്ക് അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. തദ്ദേശീയ ഭാഷകളെ സംരക്ഷിക്കുന്നതോടൊപ്പം മറ്റ് ഭാഷകളിൽ പ്രാവീണ്യം നേടാൻ വിദ്യാർത്ഥികളെ പ്രാപ്തരാക്കുന്നത് ഭാഷാ സീമകളെ മറികടന്നുള്ള സാംസ്‌കാരിക കൈമാറ്റങ്ങൾക്കും , സാഹിത്യാസ്വാദനത്തിനും വളർന്നുവരുന്ന തലമുറയെ പ്രാപ്‌തരാക്കും എന്നത് മറ്റൊരു വസ്തുതയാണ്.